Tijdschrift voor Slavische Literatuur

Het bos is een oude man, loopt dwars door het vuur,
tast rond op verschroeide sloffen,
stuit op sprankjes zinnigheid.

Ergens waren we naar op weg, herinnert hij zich.
Waren dat soms jonge eiken?

’s nachts

’s Nachts is het bos zelf bang. Schandalig,
Het vertrouwt op ingenieursnetwerken,
op het zoemen van elektriciteitskabels,
op de lawaaierige laarzen
van een boswachter op de loer.

Nacht na nacht wijzigt het zijn profiel: met een houtwurm,
de zwamvlok deelt het met afgelegen beemden.

̕’s Nachts lijkt het bos kleiner. Onthoofd door november
telt het zijn vrienden, wist foto’s, telkens ontnuchterend.

ik sta in brand

Ik sta in brand, zegt het bos, ik brand,
doe iets, sta daar niet als een uitgezaagde
plastic maagd te lummelen! Doe iets, blus!
Ik zit op mijn hurken bij een plas
en maak de rekening op. Voor de helderheid: ik brand ook,
geen blaadje bewoog bij jou.
Mijn haar vatte vlam, het vuur verbreidde zich,
het was brandbaar als polyester,
geen blaadje bewoog bij jou,
je trekt een gezicht alsof je al in wintertooi bent.
Ik brand, zegt het bos. Zit niet te klessebessen,
we hebben het er nog wel over als je me hebt gered.
Ik zit met een emmer op mijn knieën, ik heb geen zin
om naar de vlammen toe te gaan en weer terug,
het zijn relaties, we hebben geen zin er iets aan te doen,
totdat ze een veld afgefikte bomen zijn,
totdat ze van houtskool zijn.

*

Ik ben juni. Heb een eikje in mijn zak.
Ik ben een Hongaarse vizsla.¹ Snuit aan de grond.
Slik dennennaalden, terwijl een jogger door het bos draaft.
Ik ben de gele streep op zijn dijbenen,
de vlaggendrager van een winnend team,
katoen, China, een klap bij het neerkomen.
Ik ben zeven soorten mos. Wis de leugen
van de eeuwige terugkeer:
ik ben als een mobiel, eruit geknikkerd bij een game.
Ik ben een kind! Met mijn mond zuig ik de melk uit het bos,
Ik ben een tikkende archipel van mierennesten.
Hoor je ze?
Het bos is stapelgek geworden.

mijn dochter marcheert door het bos

I.

Mijn dochter marcheert door het bos. Ze kan dat niet zelf, daarom
gebruikt ze mijn benen, mijn ogen en mijn angst. Haar stem
verdwijnt in de takken, net als haar roepen naar de weggelopen teckel.
We zijn hier alleen. Alleen met november.

II.

We zijn niet geheel alleen. Mijn dochter wijst met haar vinger
door het halfvergane gebladerte van heesters
naar de nevels boven de verkoolde jonge boomaanplant.
Een trompettist tovert kieuwdeksels tevoorschijn, galnoten en late paddenstoelen.
Die beginnen met elkaar te discussiëren; precies om drie uur ’s middags.
Ik probeer mezelf te verjongen.

III.

Ik probeert mezelf te verjongen, het lukt niet, mijn dochter marcheert
door het bos, haar vingerzetting op de stang lokken bedreigde soorten aan.
Waar ben je, stomme mama met je sigaret. Het bos tolereert
je pogingen wel, maar een omstander stikt erin. Uit noodzaak zing ik.

IV.

Uit noodzaak zing ik, mijn dochter marcheert door het bos,
op dit bankje zit ik telkens wanneer ze slaapt, telkens is
een woord met een aanstekelijke smaak. Je schept telkens nog eens op
als je lak hebt aan je buikvet.

V.

Mijn dochter slaapt in het bos. Ik zit ergens anders. Het grondoppervlak
is dood, maar het geheimzinnige huis herleeft. Ooit zal iemand
het bezitten, intussen stinkt het naar gebladerte.
Onder de nieuwe schutting liggen holletjes. Van het Molletje
en zijn maatjes. Uit noodzaak markeer ik stappen in de drijfnatte aarde.

VI.

Je kunt niet liegen: dit is een klein bos. Een beetje vent
kan er een cricketbal overheen werpen
zolang hij zijn handen niet vol heeft aan handsfree.
Mijn dochter marcheert door het bos, ik zeg:
het bos van haar dromen is bodemloos.

Ik zeg, spreek, wuif met mijn handen.
Mijn dochter slaapt in het bos.

Uit de bundel: ʻVUUR SNUIVENʼ (2012)

Ik borduur de maan
en slik groene bomen
De kachel brandt niet
de regen verergert
Ik schuif mijn haar weg
en kijk naar het pad
dat in de donkerende akker vervaagt
Straks zal ik kraaien tegenkomen
die iets uit me zullen wegpikken
Niets aan te doen
Ik keer terug in de kachel
en plant opnieuw
met een natte lucifer
niet-opgegroeide bomen

*
Ze zei: een beetje water
om de dorst te lessen
En welke hoeveelheid ook
zou ze tot op de bodem leegdrinken
Ik kan ook midden in het bos staan
en op mijn nagels bijten
maar van haar kom ik niet af
Ze zei: kom, laten we wat vrijen
En opnieuw waren we in het bos
als wolvinnen zo ongeveer
renden we in het rond

Uit de bundel: ʻLOKAASʼ (2017)

Alleen
daarom toch
niet op bevel
– want ik vergeet –
en als artefact van verlangen
voor mezelf
ik lek
in de auto
in een hotel
op bevel
daarom toch

*
Ik zit in bad en het lekt
het duurt een uur dat het lekt
het is niet te stelpen
Je neukt me uit meelij
Het lekt en het is niet te
stelpen

*
Mijn minnaar neukt me keihard
mijn minnaar ziet graag bloed
champagne en witte jurkjes
Mijn minnaar is rooms-katholiek

*
Jij houdt van vooruitgang
Jij houdt van netheid
Ik ben van een andere generatie
Geef mij maar retro
Geef mij maar vuil
Ik ken geen Pedro-kauwgum
Ik leefde niet onder het communisme
Ik ben van een andere generatie
Ik verweer me tegen het consumisme
Jij bent van een andere generatie
Maar je neukt fantastisch

*
Toen hij klaarkwam
veegde hij zijn pik af in een theedoek
Ik moest lachen
wat ben ik toch een goeie huisvrouw!

*
Om elf uur sta ik op
de eerste neut om vier uur
thuis dans ik doe de was
ruim de vaatwasser uit
Als ik niet zo’n schijtlaars was
zou ik boodschappen doen
als ieder ander

Uit de bundel: ʻIK HOU VAN JOU EN HORNBACHʼ
In plaats van een groet
laat je je ’s ochtends
vanonder het dekbed
ontvallen
Hou jij van Hornbach?

*
Ik stort mijn zaad in je mond
zoals anderen hun hart uitstorten
Op weg naar de zwarte kerk
mag je geen kruisje slaan

*
Een kut is geen duiventil
een kut is ook geen bloem
een kut is een pentagram
waar ik iets in krabbel
aan de binnenkant

rode periode, oranje periode

1
een kind is bleekwit, kindertijd kruipend groen
en blauw,
kleurige knikkers, glazen stuiters, bonkers, kuiltjes,
dan de puberteit: zwarte revolte, zilveren nagels
en lippen,
bruin, in de borstkas een krijsende torenvalk

2
de volgende jaren met behoefte aan dieprood,
robijnen verlokking van mijn geslacht, riviervaarten.
zinnelijke matrozen
met een magnetisch seksueel luchtje,
op de oevers beland, vlucht voor bloed
en voor de vracht van het vrouw zijn,
die je op overjarige kruiwagens
met succes in de grond stampt
waarmee je die gebeentes van ons ontrukte voormoeders
onder een laag aarde bedekt,
dan heerst er rust,
heropgraving pas na jouw doorschijnende dood

3
de volgende tien jaar: behoefte aan oranje,
veranderend zeeblauw en zeevertes,
turkoois, amethist, safier, aquamarijn
en hoopvol dobberen op de golven,
je opwarmen in het zonnetje aan de kust
  onder een grijpgrage laag meeuwen
maar eerbiedig op afstand
en verder?
oranjegeel over je schouders
waarop vijf jaar offervaardig insecten gaan zaten
zolang ze er de kracht voor hadden,
met hun harige pootjes duwen ze de tijd van je af

4
en bij ouderdom het klassieke roze, oef!
op dat ooit bekoorlijke hoofd opeens iemands
reusachtige oren, broccolineus en een blauw spoelinkje,
een verdieping lager een langwerpige kin
en mohairen borsten
en niet-verflauwende goedheid op leeftijd,
want wat blijft er anders over dan
goed te doen als je niet meer knap en geurig bent

5
zwarte wolkenpartijen, vulkaanas boven Europa,
een doodshemd en een boel gestikte dekens,
crèpe beddenslopen,
frotté lakens en donzen dekens
voor elk geval
de fijne, nauw merkbare razernij van vliegers
omdat hun wind en hemelfeesten weg zijn

*
rood landschap
je loopt door een rood landschap
over ijzerhoudende vlaktes
met je onderbewust opgeslagen waarheid
langs knolletjes van giftig herfsttijloos
loop je de verte tegemoet
tot aan de okeren zee
waarop ze dobberen
tevreden
tot aan de zee vol dieprode aardbeien
ter grootte van vensters
op de verte en op de gloeiende oneindigheid

*
ik loop verder in het rood gekleed
ik loop verder in het rood gekleed,
net een bloedrood spoor achter me,
in het rood zal ik trouwen,
tweeëntwintigvoudig maagd,
en als ik voorgeleid word,
mag ik niet boos worden,
maar moet ik consequent zakelijk zijn,
royaal als de handgreep van mijn bureaula:
de rijkdom, die valt er vanzelf wel uit.

*
heimwee naar het oranje vloerkleed
verlangen naar het midden, naar het juichende geel van een dooier
waarop zich vanuit het eiwit het begin van leven richt
overdag jezelf in de vorm gieten van keurig geschikt suikergoed
in de nacht je via luchtbellen oplaten tot in de onkuise hemel
in tablets vol vunzigheid
opstijgen, heel licht
baden in een mengtrommel met suikerspin
houden van een autoracebaan
het veilige gevoel van een autootje dat de meet niet haalt

*
wit landschap
je loopt verder door het witte landschap
met kapotte voetzolen
rulle duinen veinzen zoals je geest
vaste vorm

*
kinderjaren, kinderdromen
krattenvol spuitwater in de berghut
koude stank uit een provisiekast vol hoop
nieuwe woorden, nieuwe ideeën…
alleen de zenit waar je je op richt,
is al lang voorbij,
zeggen ze je een paar jaar later
en jij maar wachten
– volstrekt natuurlijk –
de godganse tijd…
bevroren sneeuw op het dak
vlak voor het eraf schuift

***

Ik stond op de drempel
onder me lag de dode
gestalte van de vorige dag
erover kropen kevers, vliegen en wormen
plots ontpopte zich in het midden van het lijf
een grote bontgekleurde vlinder

*

twee soorten zielstoestand

Ik schoof een gordijn opzij
erachter gestalten in elkaar verstrengeld
ze hadden zich in elkaar vastgehaakt
hun grimassen toonden
grijnzen gebrul woede
Ik schoof het gordijn nogmaals opzij
erachter een stil winterlandschap
een stevig gewortelde boom
de takken ten hemel gestoken

*
Een landschap vol zwaarwegend verleden
kinderen die verdwaald zijn en in alle stilte
de vorm van een blad onderzoeken
innerlijke schoonheid straalt uit hun wezen
  voortkomend uit hun lijdensweg
een nat landschap vol zwaarte en triestheid
alsof er nog reden is om te huilen

*
Niets triester dan een vrijelijk landschap
dat in zijn eigen onbegrijpelijke ordening leeft
het is lente, alles staat in bloei
maar niemand die naar de bloesems kijkt
alleen de sterren glippen ’s avonds
in de witte bloesem van de kersenbomen
in de roze bloesem van appelbomen
En een ree die even stil blijft staan in het veld
spietst in de lege ruimte
zijn witte driehoek van het niets

*
Dagen die in splinters uiteenvallen
hun val is onstuitbaar
scherven, details, flarden van woorden
hun randen en rondingen
ijdelheid, ijdeltuitigheid
de kunst om uit wit alle kleuren te peuren
met een zwarte lijn onderstreept
van de geboorte tot de dood
zich steeds verdiepende leegte
en onze uit scheuren bestaande lichamen
waaruit het van alle kanten lekt

*

mijn opa stierf acht jaar geleden

Maar vanmorgen is hij pas echt gestorven
ik stond met papa en tante Anny
in de kamer van zijn woning in Strakonice
ze verdeelden het servies en de donzen dekens
onder de broers en zusters
in de kamer was alleen de witte buffetkast over
papa stapte naar het raam en zei:
‘Kijk, hoe verwilderd opa’s eiken zijn.’
Daarna bleef ik alleen in de kamer achter.
Een eik duwde met zijn voorhoofd tegen het raam
en sloeg met een tak het glas aan diggelen

*
P. vertrok ’s zaterdags naar een heksenfeest, ik naar de USA
ik wandel door onbekende straten
in een restaurant hadden ze op elke tafel
de hoed van een vliegenzwam gezet
mij werd gezegd dat deze speciaal bereid was
zodat je hem op kon eten
ik at de helft van de hoed en begon te gillen
Amerikanen renden toe, een ambulance loeide
Toen verscheen daar mijn vader uit het niets

2
Onderweg komt hij ijsjes tegen, maagwandepiteel, kopjes koffie, maagwandklieren.
Gevulde eend in het pars egestoria, alkalisch slijm, kipfilé, dito dijtjes, vleugeltjes. Pylorus.
De liefde van de man gaat door de maag.

4
Borsten zijn als heuvels. Heuvels als tulbanden. Tulbanden als molshopen. Molshopen als graven. Graven als rechthoeken. Rechthoeken als vierkanten. Vierkanten als kubussen. Borsten zijn kubussen.

7
Dat ziet er niet best uit, zegt de arts, kennelijk heeft zich hier een zieltje genesteld.
De zuster giechelt. Dat piepkleine scheetje hoor ik alleen.

 8
Sleur sleept een ijzeren hemd achter zich aan, liefde bergen, geduld rozen. Honger kookt uitstekend. Wijsheid is de dochter van herhaling.
Ik bestudeer je tanden door de spiegel van mijn ziel.

10
Op jouw leeftijd is elk kledingstuk een narratief
of op z’n minst een ragdunne vezelconstructie.

16
Is het een haartje dat over uw tongwortel schraapt?
Eet alstublieft die rotzooi niet. Suiker is een drug.

18
Het kon best een balzak zijn,
maar in werkelijkheid was het een portemannee.

29
Het magerst. Malst. Verst. En van u alleen.
Vlees van uw eigen slachtpartij.

40
Werksuccesjes: drie gezonde kinderen, een liefdevolle partner en een nieuwe klopboor.
En wat heeft god u toebedeeld?

47
Hun orgasme duurt dertig minuten en ze kunnen daarbij fysiologisch goddorie niet eens de blik ten hemel richten. Verder zijn ze een diersoort die het meest op de mens lijkt: varkens.

100

Het verbod op lachen in bed was definitief verbannen uit het wetboek van seks.
Lach maar. Lachen hoort in bed. Hij ligt al te ronken.