Tijdschrift voor Slavische Literatuur

om nog iets

Om iets meer dan
om de schwung van grenzen,
het lawaai van vaandels,
om Haar triomf als de hoogmoed van een soldaat.

Om iets meer dan
de vergelding van de hymne
de zin van het lot,
om Haar wraak sneller dan minachting.

Om iets meer dan
om Haar feestdag

Om iets meer,
– om Haar: Een Alledaagse Dag.

…om de rook uit rode schoorstenen,
om een boek zonder angst tevoorschijn gehaald,
om een streepje schone hemel
strijden we.

herinnering aan januari

Nou, laten we de wereld dichttimmeren met planken,
zo’n raad voor de winter en de wind.
Slechts een scherfje glas zit vast
in een door een explosie gapend raam.

Zonde van het blazen in onwillig vuur,
in de schoorsteen is puin gegooid.
Voor even: lucifers en hout.
Voor altijd: de hemel in een vuurgloed.

Er komt een nacht waarin je geen oog kunt dichtdoen.
We verstijven in het wachten op een geluid.
Door de last – door straten – kampen
klinkt het raam naar vrijheid. Juist nu.

We krijgen geen woord over onze lippen.
Ogen hebben een nieuwe stad gekregen:
– vlaggen die boven de massa wapperen,
puinhopen, verkrampt ijzerwerk.

In de sneeuw groeven van hoeven en wielen.
Het antwoord op de klaagzang van gisteren.
Ontdooien van het hart (vaderland, vaderland).
Het ontspannen van een vuist in steen vergroeid.

zwart lied

De aanhoudende saxofonist, de plaaggeest saxofonist
heeft een eigen wereldsysteem, hij heeft geen woorden nodig.
De toekomst – wie voorspelt die. Het verleden zeker – maar wie.
Met gedachten knipperen en het zwarte lied spelen.

Gezicht aan gezicht gedanst. Gedanst. Plotseling viel iemand.
Het hoofd tegen ’t parket, in de maat. Hij wordt ritmisch ontweken.
Hij zag geen knieën boven zich. De oogleden lichtten bleek op,
uit de drukte van het tumult en uit een vreemdkleurige nacht gehaald.

Laten we niet tragisch doen. Hij leeft. Mogelijk dronk hij te veel
en is het bloed op zijn slaap schmink? Hier gebeurde niets.
Gewoon iemand die ligt. Hij viel zelf en staat zelf weer op,
de oorlog overleefde hij al. Gedanst in een zoete nauwheid,
ventilatoren mengden hete en koude elementen,
de saxofoon klaagde als een hond tegen de roze lampion.

zondag op school

Het huis waar niemand woont
moedigde me aan binnen te gaan.
Het zette de stilte tegen de muren.
de eenzame zondag celebrerend.
Bladeren keken door de ramen,
probeerden tevergeefs de ruiten te verduisteren:
de hitte van de krachtigste lente
vulde het plafond tot de randen.
Op de banken kraakte het houten leven
van leegte en verveling.
Aan handen gebonden papierknipsels
dansten springend door de klas.
Op een kast lummelde een globe –
onderwerp voor de lessen van morgen
en een vogel, wie het geschrokken hart
werd ontnomen door het zaagsel.
Gele landerijen en blauwe zeeën
omarmden elkaar bolvormig,
de vogel raakte hen aan met zijn vleugel
en vloog voor eeuwig weg.

Kinderen, het zal gemakkelijk voor jullie zijn
te geloven dat de aarde rond is,
en de vogel in de ogen te kijken
zonder verdriet – als waren het levende ogen!
Wij hebben ’t moeilijker. Wij weten: een mens,
die een vogel in de vlucht neerschoot,
stond op de vlakke grond
vlak als een dienblad waarop
de buit ligt, vruchtbaar fruit,
zonnig erts en ingewanden
noodzakelijk voor oorlogsvoorspellingen.
Op de ruggen, gebogen onder een last
wiegde geduldig, geduldig,
wiegde geduldig, geduldig,
de dienst van vraatzuchtige feesten
allegorie niet van deze wereld
de kracht van het lichaam spannend,
de kracht van bescheidenheid spannend
en in kleurrijke gezichten
de vloek van het onrecht afsluiten.
Tot uit de laatste vezels
een gezamenlijke explosie ontstond,
tot het recht van de overvolle maat
het recht geworden is.
En aldus staande op rotsen
van de aarde van de schouders geworpen
in verwondering boven de haat
zullen ze de wereld vijf windrichtingen geven.
Het vaderland wordt de vijfde,
het vaderland van elk van hen.
Vanaf hier

ga ik de drempel over. Daar komen
morgen veldwegen samen
papieren dansers
beginnen ’s morgens hun show.
De globe zal gaan draaien
op de as van kinderlijke blikken.

Over kalme oceanen schuift
een spiegeling van de zon voorbij.
En in de glazen vogelpupil
gebroken licht – een regenboog.
Ik ging voorbij aan bloemen bij de uitgang.
De schaduw boog zich achter mij –
volhardende stille kameraad,
een gedachte aan de aarde verbonden:
de tijd van het Verleden is gekomen
verteld in een heldendicht. Dat er nog niet is.