Tijdschrift voor Slavische Literatuur

* * *

Enkel op facebook gaat alles goed met mij,
geslaagde kiekjes van mooie plekken,
interessante gedachten, reisjes, respect van veel friends,
aan elke westerse universiteit, waar ik maar wens,
kan ik starten zonder examens,
maar mijn leven loopt helemaal anders:
een ongestructureerde zooi,
de sleur van de cafés,
dan mijn pa, mijn ma, hun gezeur,
in mijn eentje kreeg ik de huur niet bij elkaar,
een intellectueel beroep is kwetsbaar,
intellectueel eigendom is kwetsbaar,
mannen zijn infantiel, niet om aan te zien, maar wel brutaal,
er zijn er goeie bij, maar bijna nooit ben ik bevredigd,
terwijl een schuldgevoel daarover me pijnigt,
fuck hem, denk je, maar dan moet je ook nog eens opboksen
tegen die kutzooi die me voortdurend tegenwerkt,
die voortdurend tegenwerkende kutzooi.
Zo zit het offline. Maar is op facebook niet alles beeldmooi?
Ik heb altijd openlijk over die dingen kunnen praten,
maar het is nu eenmaal niet netjes om de hele tijd te kijven.
Rusland, Rusland, mijn moederland, is ziek.
Laat het hemelse leger mij inlijven.


ENKEL REVOLUTIE

Zo, zeggen we,
op dit punt is revolutie onze enige optie.
Enkel revolutie
kan ons op dit punt nog helpen
in onze appartementen rond te hangen.
Enkel revolutie kan ons nu nog in staat stellen
op sociale media te zitten zeuren
dat het allemaal niets uithaalt.
Enkel revolutie kan ons nu nog helpen te ruziën,
de ander voor rotdefaitist uit te maken.
Ten langen leste zal enkel zij ons met de vraag confronteren:
moeten we hem smeren, vandaag of morgen?
Enkel revolutie.
Enkel revolutie helpt ons vandaag
ons in boeken te begraven.
Enkel zij maakt dat wij
ons compromisloze radicalen kunnen voelen
of beheerst en wijs,
anders konden we dat hele gedoe gewoon de rug toekeren.
Maar daartoe is voorlopig geen kans,
ga mee protesteren, kameraad,
blijf niet zitten
op je praatzieke opportunistische reet.


ALLEMAAL ZIGEUNERS

Allemaal zigeuners woonden in de 1-Meistraat.
Allemaal Russen woonden in de Sovjetstraat.
De 1-Meistraat konden we maar beter mijden.
Af en toe hadden we scheld- en vechtpartijen.
Via de tuinen grensde ons huis aan dat van zigeuners.
Ze glipten ons territorium binnen voor onze appels.
Op de plaats waar ze onze tuin insprongen vanaf het hek,
plaatste mijn opa een val: een in het gras verstopte plank
waaruit een stel nagels omhoog stak.
Eén zigeuner, Valerka, was onze vriend,
speelde voetbal met ons mee.
Hij bracht nog zigeuners mee.
Een keer, ’s avonds laat, terwijl ik met vrienden op een bankje zat,
liep een zigeunermeid door onze straat.
Terwijl op haar het licht viel van de maan,
trok ze haar lange rok op, bijna tot aan haar middel.
Ik sliep op het terras, waar het rook naar onze appels.
Even hoorden we vanop het dak luid getrappel.
Zigeuners, dachten we, maar het waren katten,
een onwaarschijnlijk kabaal, een akoestisch effect,
waarschijnlijk te wijten aan het leien dak.
Enkele jaren geleden bezocht ik met kameraden dat stadje,
om er een documentaire te draaien over de plaatselijke verkiezingen.
Daarin kreeg de anti-zigeunerkandidaat de volle steun
van de nationalisten.
In de verkiezingen kreeg hij tegenstand van
de bazin van de corrupte politie.
De autoriteiten hadden de stad volgeplakt
met antifascistische leuzen.