Tijdschrift voor Slavische Literatuur

Ты вряд ли получишь эту открытку, ведь я точно не знаю, где ты живёшь.
Кроме того, мои ошибки в испанском исключают возможность твоего понимания.
И всё же я шлю тебе слова, причём на кириллице,
что заведомо равна для тебя значкам египетских пирамид.
Сейчас день постепенно выключает все звуки. Пыль от последних машин
делает красным клинок луча, пересекающего пустоту комнаты.
А ты думаешь, только в Кордове так пламенеет пыль на закате
Пожалуйста, отпусти моё сердце. Пожалуйста, не отпускай.

Я покажу тебе в видеоклипе страну, где меня давно нет.
А потому смотри - летят полустанки -
Тотьма - Княжево - Красный Луг - Семёеновка - Никольшино - Броды, -
и везде на этом пути бабы прижимают к животам чугунки с верёной картошкой,
пацаны продают семечки, дерутся инвалиды, грохочут встречные поезда,
мелькают свалки, овраги, собачьи свадьбы,
трактора ржавеют посреди цветущих лугов,
плывут себе за окном Большие Опочивалы, -
ох, как силён там запах бани, навоза, какой-то кислотной химии,
горячей хвои июльского леса!

Там дети в больницах дохнут, как мухи,
там школьницы нетвёрды в подсчете своих абортов,
там очень много стреляют: от злобы, тоски, от страха, а чаще - ни от чего.
С бычачьим мясом бывали там перебои,
зато человечьего - сроду навалом,
хотя самцы там отравлены водкой,
а краткость жизни трактуется как отрада,
но у меня было там детство
с сияющей перспективой мечты,
и пьяный сказал мне там: "Радости Вам, барышня!"
Где ещё я услышу такое?
понимаешь, о чем я? понимаешь ты? понимаешь?

Мне не верится,
что и впрямь есть река Гвадалквивир.
Легче представить:
плывешь по С вир и, чьи берега утопают в цветах ...
Гладь зеркал гипнотизирует ... Кажется,
сейчас узришь под водами тот придонный сказочный град ...
И вдруг, за поворотом, действительно видишь:
тысячи мёртвых
выстроились в затылок,
на дне,
по свей длине Беломоро-Балтийского канала ...
Вот он, град Китеж в стране моего детства!
А на поверхности, на бережках-лужках -
резвятся телята ...

Там у быков
такая же красная кровь, как в Испании,
когда им, живым, вспарывают ножом аорту,
и кровь быстро входит в духую землю.
А ты думаешь, только в Кордове земя так яростно иссыхает без крови?
Пожалуйста, отпусти моё сердце. Пожалуйста, не отпустай.


Jij zult deze ansichtkaart wel niet ontvangen, ik weet niet eens precies waar je woont.
Bovendien, mijn gebrekkig Spaans sluit uit datje mij begrijpt
Desondanks stuur ik je woorden, Cyrillische, ook dat nog,
voor jou even leesbaar als tekens op een Egyptische pyramide.
De dag schakelt geleidelijk al zijn klanken uit. Het stof van de laatste auto's
laat de wig van licht, dat de leegte van de kamer doorkruist, tot rood verkleuren.
Of dacht je dat alleen in Cordoba bij zonsondergang 't stof opvlamt?
Alsjeblieft, laat gaan mijn hart, laat het nooit meer los.

Ik laat je, als op een videoclip, een land zien waar ik allang niet meer woon.
Kijk daarom goed: er vliegen kleine stationnetjes voorbij:
Totma - Knjazjevo - Krasnj Lug - Semjonovka - Nikolsjino - Brody, -
overal vrouwen met teiltjes gekookte aardappelen tegen de buik,
jonge verkopers van zonnebloemenpitten, vechtende invaliden, treinen denderen uit de andere richting,
vuilnishopen flitsen voorbij, ravijnen, hondenbruiloften,¹
roestende tractors in bloeiende weilanden.
Aan het raam stroomt als bij toeval het dorp Bolsjije Opotsjivaly² voorbij,
ach hoe sterk is er de geur van de banja,³ van de mest en de chemicaliën,
de geur van warme dennenaalden in juli!

In de ziekenhuizen verrekken kinderen er als vliegen,
schoolmeisjes zijn er de tel van hun abortussen kwijt,
en iedereen schiet er met scherp: uit woede, uit angst, maar meestal om niets.
Soms is er gebrek aan ossenvlees,
maar aan mensenvlees is er nooit gebrek geweest,

Al zijn de mannetjes er met wodka vergiftigd.
De kortheid van het bestaan wordt er gezien als 'n zegen,
maar daar bracht ik mijn kinderjaren door
met een droom als stralend perspectief,
en daar zei ooit een dronkenlap tegen mij: Wordt gelukkig, jonge dame!
Waar zal ik ooit zoiets nog horen?
begrijp je wat ik bedoel? begrijp je mij? begrijp je?

Ik kan me niet voorstellen
dat er echt een rivier bestaat die Guadalquivir heet.
Dit wel:
ik vaar op de Svir, de oevers verdrinken in bloemen ...
Het spiegelgladde oppervlak hypnotiseert me ... Het is alsof er
op de bodem elk moment een sprookjesstad kan verschijnen ...
En plotseling, na de bocht, zie je weer scherp:
duizenden doden,
staan in een eindeloze rij,
op de bodem,
langs de hele lengte van het Belomoro-Baltijski-Kanaal...⁴
Daar is hij dan, de stad Kitezj', in het land van mijn kinderjaren! Aan de oppervlakte, op de weilandjes langs de oever
stoeien kalveren ...

Daar hebben de stieren
Net zulk rood bloed als hun soortgenoten in Spanje,
als men ze levend met een mes de aorta openrijt,
en het bloed snel door de uitgedroogde aarde wordt opgezogen.
Of dacht je dat alleen in Cordoba de aarde zonder bloed zo razend uitdroogt?
Alsjeblieft, laat gaan mijn hart, laat het nooit meer los.